FOR THE INSOMNIAC NINA

Pinagtitiyagaan ko ang bituin
Upang mangunyapit sa pangako nitong lapit ng bukas,
At sa kakayahan nitong takpan ang dilim ng ngayon.

Pinagmamasdan ko siya
Hindi tulad ng isang mangingibig,
Na nagbabakasakaling makasungkit sa limang sulok nitong liwanag.
Kundi tulad ng isang batang walang kakayahang masuklam,
Kahit na ang abot-tanaw at ang abot-kamay ay magkaiba.

Natuto akong bilangin
Kung ilang beses siya dapat kumislap,
Upang mapansin ang kaniyang kinang.
Ang kung paanong ang iyong bilang
Ay katumbas lamang ng huli mong
Pagkurap.

Hanggang sa lamunin
Ang bituin ng mas marangyang liwanag
At magpasakop sa pinangingilagan nitong
Enerhiya.

Bubunuin ko ang umaga na sabik sa pagsapit ng gabi.

Nagtapos na ang aking pagkabigo.

01/17/08

Comments

THE CHUSEOK ULTIMATE VACATION PLAN (Ang sagot sa tanong na 'san mo ko dadalhin sa chuseok?')

Muntik ko nang malimutang mahilig ka sa luma. Puwes, Sa Intramuros tayo. Uumpisahan natin ng tokneneng sa may entrada. Kung masipag kang pumila, dagdagan natin ng sago, na ititimpla sa kabilang kariton. Lalo’t hindi sapat sa iyo ang suka. Huhukayin natin ang natitirang lupa sa gutter ng kalye. Lalagpasan natin kung saan may hagdan paakyat, lulundagin natin ang bawat baitang. Magiingat tayo sa lumot. Higit sa mga hantik. Lalambitin tayo sa mga dahong nakabara pagkatapos bibitawan din natin sila. Malulula tayo sa pagtayo, paglambitin, paglukso, pagpagpag, Kaya Mauupo tayo sa peborit spot mo. Manunuod tayo ng pagong sa batis ng golf kors. At babatiin ang mga smol taym mangingisda sa gilid. Ngingitian ang mga isdang nauuntog sa kalyo ng tubig kakaiwas sa mga bitag ng lupa. Mapapagod tayo sa kakahabol ng tingin sa bolang puti. Kaya mag-uunahan tayo mula sa peborit spot mo hanggang sa peborit spot ko. Ipaliliwanag ko

CITADEL

Her room, about 30 steps less heaven high, stood as a petite citadel to her. Mostly pink, vertical lines 360 degrees paint, butterfly-embellished. Closest to the door is a vanity mirror whose origin is not obvious. Now it’s made up of accessories; bottles, glass and synthetic; images of people most dear to her, randomly posted. Thus, wood or metal, the furniture appears gentle. She keeps her clothes in a multiple-square-door cabinet that touches the floor more than anything else. On top are various faces of her world -- old and new, all present in her time. Underneath are two flat baskets – one where she buries her collection of white caps, away from frequent bro borrowers; another where she keeps her laundry, which I doubt the folds to ever reach the brim in a week. Her ceiling is not too high for it rests under the attic roof. She whines about the rain water that passes through it on wet season. It left water marks like roots of a dead tree imprinted aimlessly on the dirty-white coat

AUDACITY

Her tact, recondite and blistering owns the inscrutable grips of Beijing. Her sight fashions the unqueched flames of Shanghai. Thus, who dares speak of crusty palaver? who dares budge to shut out flavor? who dares alter the firmament of her word? Only today. Only him. Shall surround her.

Memento Mori

Search This Blog